Donderdag heb ik een vervelende blessure opgelopen tijdens de looptraining. In die mate zelfs dat stappen heel pijnlijk was en fietsen ook niet aan de orde was. Zondag ging ik dan toch eens gaan MTB'en met mijn zoon en hoewel de pijn er nog was, leek die toch op zijn minst niet te verergeren. Omdat ik in het verlof toch nog wel enkele mooie triathlons gepland heb, mag ik me niet te ver laten afglijden en besloot ik toch maar te gaan koersen op de Zilverberg. Hoewel 3 dagen absolute rust me duidelijk eens heel goed gedaan hadden, wist ik dat het toch niet zou gaan.

Dit BK was een van de weinige wedstrijden waar ik me al lang op voorhand had voor ingeschreven. Vooral om het een beetje betaalbaar te houden, en als crosstriatleet ben je het toch een beetje aan jezelf verplicht om te starten in het BK. Maar ik had er steeds meer en meer spijt van. In verhouding met de traditionele wedstrijden die ik doe in Wallonië waren het zwemmen en lopen verdubbeld in afstand, terwijl dit bij het fietsen niet zo was en dat bovendien dat fietsen met vele kilometers op de weg ook veel minder lang zou duren.