Aindinoise Granfondo 98km 3600hm ( Yannis + Niki )

Ikzelf keek enorm uit naar deze wedstrijd. Het is nu al sedert Pasen dat ik geblesseerd ben als loper en ik had deze wedstrijd wel als doel gesteld. Een doel heb ik toch altijd nodig om gemotiveerd te blijven trainen ( fietsen ).

De Aindinoise is een korte Granfondo die op het eerste zicht niet zo tot de verbeelding spreekt. Maar door de kortere afstand ( <120km ) mogen junioren in Frankrijk ook deelnemen.
En ik neem momenteel graag zo'n uitdagingen voor, omdat niets leuker is om zoiets samen met Yannis te kunnen doen.

Ook hijzelf keek er naar uit. Eindelijk kon hij eens doen waar hij echt goed in is en dat is klimmen.

De wedstrijd bestaat vooral uit een supervlakke aanloop van 20km. Daarna licht heuvelend voor de volgende 20km om dan in de laatste 60km maar liefst 3 cols of 3200hm onder de wielen te krijgen.

Als voorbereiding had ik bijna niets anders gedaan dan de Mont St Aubert op- en afgereden. Ik was er zodanig bedreven in geworden dat ik op het steile stuk aldaar van 10% meestal nog een 4-tal versnellingen over had.

Maar toen we in de Ain aankwamen na een paar dagen Vogezen, bleek dat wij toch niet goed wisten waar we aan zouden beginnen.
We verkenden de eerste dag de laatste en zwaarste 60km. De Col de la Selle Formentelle staat ter plaatse bekend als de steilste beklimming van de Grand Colombier. Na enkele kilometers tegen de gemiddelde stijgingspercentages van 10% komen maar liefst 3 km aan respectievelijk 12%, 14% en nog eens 12%. Wat een dooddoener. Volgens lokalen is het daar op bepaalde stukken 19%. Yannis en ikzelf krijgen het verzet amper nog rond en moeten ons compleet kapot rijden.

Toen ik 3 jaar geleden mijn nieuwe fiets kocht, vroeg ik mij af waarvoor die almaar kleinere verzetjes op die nieuwe fietsen dienden. Wel nu weet ik het. Integendeel. Het is heel spijtig dat we geen kleinere verzetten mee hadden.

Tijdens die verkenningsrit, het was die dag ook opnieuw gloeiend heet geworden, zijn Yannis en ikzelf compleet kapot als we de finish bereiken op de Grand Colombier ( 1501m ). Een prachtige aankomst trouwens met prachtig zicht op de Mont Blanc.

Ik ben ineens al mijn courage kwijt. Yannis ziet het wel zitten. Ik zeg hem dat ik zijn knecht ga zijn. Ik beloof hem mijn best te doen hem mooi vooraan af te leveren aan die laatste 60km. Ikzelf zie het eigenlijk niet zo goed meer zitten om die 3 cols nog een keer te doen. De hitte die we nu ondertussen in Frankrijk al het ganse verlof ondergaan weegt ondertussen ook al heel erg door.

Met een 300-tal gaan we van start. De start was voor de voorspelde onmenselijke hitte vervroegd. Ik was er niet rouwig om. Op de vlakke 20km rijden we helemaal voorin. Voor Yannis is dat eens een unieke ervaring om zo in peloton over zo'n grote wegen te koersen. Ik overleef de licht heuvelende zone en kan hem mooi in polepositie afzetten.
Helaas het peloton is zeker nog 150 man. Het niveau in die granfondo's is dus zeker niet te onderschatten.

Vanaf de eerste meters bergop kies ik mijn tempo en rij al snel helemaal laatste.
Het duurt tot de eerste van het 2de peloton me inhalen vooraleer ik eindelijk mensen begin in te halen.
Dit kon echt niet zijn dat dat ganse peloton aan zo'n tempo zou blijven doordraven.

Aan het steilste stuk lijken velen hun tanden kapot te bijten. Ik had speciaal reserve overgehouden. De laatste 3km kon ik bijna continu blijven rechtstaan en zo op een beetje deftige manier boven geraken. De taferelen vanuit de achterkant bekeken waren hallucinant. Velen gingen gewoon zigzaggen over de weg, sommigen stonden te voet.
Ook Yannis bijt hier al meteen zijn tanden stuk. Yannis, die op dat moment wel ver voor was op mij, zegt er daarna nooit meer te zijn doorgekomen.

Na de Formentelle ging het richting col de la Biche. Een 8-tal km aan 8% gemiddeld zonder al te veel uitschieters. Daar kom ik helemaal in mijn sas. Ik haal hopen fietsers in. En mijn tempo lijkt superhard tegenover de concurrentie. Ik geniet echt van het zware maar mooie tussenstuk op de Biche. De Ain is echt een paradijs om te fietsen.

In de afdaling is al duidelijk voelbaar dat de hitte begint toe te slaan. Maar ik heb nog veel over.
De eerste 9 van de 15km lange klim zijn de zwaarste op de Grand Colombier. Constant rond de 10%.

Ik begin heel goed, maar de steilte en mijn groot verzet speelt mij hier toch stilaan parten. Ook de hitte is echt opnieuw moordend.
Yannis krijgt het ook heel lastig en krijgt zijn verzet amper rond. Ikzelf blijf courage hebben omdat ik blijf inhalen, maar Yannis moet plaatsen toegeven.
Het doet hem veel pijn mensen te zien passeren op souplesse, terwijl hij moet stoempen om te blijven ronddraaien.

Helaas verlies ik nog wat tijd door een leegloper, maar ik kan de verloren plaatsen in de finale nog weer inhalen.
We zijn beiden helemaal kapot, maar wat een beloning aan de finish is die Grand Colombier toch.

Yannis werd na 4u koers voor 98km toch mooi knap 39ste en 3de junior in zijn debuut in de bergen.
Ikzelf werd een kwartier later 60ste en 5de 40+.

Dit was alvast een mooie ervaring en smaakt zeker nog naar meer.