Na de voorbije regendagen, begon ik meer en meer uit te kijken naar deze nieuwe wedstrijd aan de meren van de l'eau d'Heure in Henegouwen. Een blik op de deelnemerslijst had me ook geleerd dat redelijk wat van mijn concurrenten meededen aan de korte afstand. De korte wedstrijd telde mee voor het Waalse crossduathloncircuit. Wellicht daardoor bleef de opkomst helaas voor de lange afstand beperkt tot 26 deelnemers, waarvan heel wat Franse atleten, die ik niet kende.

Om af te trappen mochten we 4 heel zware en glibberige rondjes lopen van 2,5km. Na dik 45! min kan ik in 9de positie wisselen. Ik denk een goed loopnummer te hebben neergezet, gezien mijn plaats tov concurrenten waarmee ik wisselde in Westrozebeke en Middelkerke. Daarna volgden 5 ronden goed voor 34km MTB. Helaas kan ik niet mijn traditionele inhaalbeweging inzetten. Mijn fietsconditie is nochthans al een stuk aan het verbeteren, maar het parcour is zo glibberig dat het gewoon schuiven is van de ene glijpartij naar de andere. Nooit kan ik mijn kracht kwijt. Tijdens de 3de ronde breekt dan ook nog een storm los, die een echte hel ontketent. We kregen een déja-vue van Westrozebeke, alleen duurde de hel nu bijna 3u. De laatste ronden was gewoon een gevecht tegen onderkoeling. Absoluut niet moe, maar toch wel blij dat ik van de fiets mocht, wisselde ik als 6de om nog heel vlot mijn laatste 5km lopen af te werken. Ik zal 6de blijven.

Een resultaat met gemengde gevoelens, maar ik ben alvast zeker dat de meerdere loopkilometers ik dit jaar al heb kunnen afwerken tov andere jaren in funktie van de volledige triathlon die ik deze zomer gepland heb, hun vruchten beginnen af te werpen. Die 15 zware loopkilometers deren me absoluut niet, waarmee ik zeker niet wil zeggen dat ik nu sneller loop, maar de voorbije jaren, na mijn operatie liep ik nooit zo makkelijk deze afstanden. Dit geeft dus courage.