Naar jaarlijkse gewoonte trok ik in het openingsweekend naar het Luikse Villers le Temple. Niet dat ik zo graag klim, maar omdat ik daar bijna altijd zeker ben van mijn koers uit te rijden. Iets wat heel belangrijk is deze tijd van het jaar. Door mijn late rustperiode, heb ik slechts 1500km op de teller staan en ik wist wel dat het dit jaar toch misschien wel eens gevaarlijk zou worden. Ik had alle gevaarlijke stukken, vooral qua zijwind, in kaart gebracht om zoveel mogelijk problemen te vermijden.

Helaas vielen alle plannen in duigen toen ik vaststelde dat de organisatie na al die jaren de omloop gewijzigd had en 4 hellingen in het parcour gestoken had. Dit zag er niet goed uit voor mij en bovendien stond er een heel strakke wind, die daar in de Condroz heel hard huis kan houden. Als klap op de vuurpijl stonden voor deze mooie wedstrijd slechts 95 renners aan de start.

Tot aan GPM1 na 15km kwam ik nooit in de problemen. De wind zat zo hard tegen dat het achterin het peloton aangenaam toeven was op de mooie brede weg. Eénmaal in Havelange, waar ik de weg niet echt kende ging het linksaf naar Maffe, waar na 27km de 2de GPM wachtte. Omdat ik gevaar verwachtte van de zijwind draaide ik helemaal voorin op, maar het gevaar leek op het eerste moment niet zo groot. Maar dit had ik onderschat, na enkele kilometers ging de weg pijlrecht constant op en neer en het peloton ging langzaam maar zeker helemaal op kant, voor bijna 10km aan een stuk met als toemaatje nog een klim.

Alles spat in brokken en ik geraak verzeild in een groep van 30 renners, na een kopgroep van naar schatting een stuk of 40 renners. Gelukkig gaat de vaart er bij ons nooit echt uit en blijven constant op kleine afstand van die kopgroep. Helaas komt bij een wegsplitsing onze groep ten val, waardoor we in 2 brokken verder moeten. Ik zat helaas in de laatste blok. Na GPM3 in de buurt van Durbuy, leek het voor ons een verloren zaak toen we de Ourthe vallei indoken nabij Hamoir. Gelukkig valt het vooraan plotseling stil en kunnen we warempel na 65km toch nog terug aansluiten in wat nog een heel klein pelotonnetje is. Helaas had ik al veel kruit verschoten en was ik er nooit meer van uitgegaan dat we nog echt weer in koers gingen zitten. In Poulseur slaan we vroeger dan andere jaren af en in plaats van een heel lange klim met veel stukken vals plat, krijgen we nu een heuse klim van een 4-tal km. Bij het opdraaien sloegen mijn spieren ineens dicht en na nog geen 500m moest ik al lossen als eerste. Heel pijnlijk. Zeker omdat ik dan heel lang op nog geen 100m achter dat peloton blijf hangen. Ik heb het echt in iedere wedstrijd heel moeilijk om tempowisselingen te verteren en dat is echt niet ideaal als coureur. Waarschijnlijk zitten mijn hoger aantal lange duurlopen hier wel voor iets tussen.

Uiteindelijk heb ik dan nog de laatste 30km helemaal alleen gefietst en zo toch nog een goede training gehad, wat het belangrijkste is. Ik kreeg wel nog een serieuze klop van de hamer, waaruit bleek dat ik duidelijk nog niet klaar ben voor zo'n werk.