Ik kon het niet laten. Vandaag was er koers op enkele km van mijn deur in Ingelmunster. Ik weet dat ik daar met 4 weken training absoluut nog niet klaar voor was, maar met nog wat verlof dat ik moest opnemen en dit slechte weer kon ik dit echt niet laten liggen. Ik wist dat met de strakke wind en het volledig open karakter van het parcour, het absoluut geen koers zou worden om u te verstoppen in het peloton. De koers zou meteen openbreken en ik had voor het zekerste mijn loopschoenen meegenomen. Ik wou zo veel mogelijk ronden rijden, en liefst niet helemaal alleen de eerste zijn die er af schiet.

Van in de start was duidelijk dat mijn benen nog de wedstrijd van zondag niet verteerd hadden. Maar het was ook weer schrikken van wat koers juist is. Dé reden waarom ik graag zo snel mogelijk wou koersen. We waren nog geen kilometer ver of ik zat al te happen achter adem. Bij het opdraaien van de Singel in Ingelmunster kan ik me net op tijd wat herpakken en opschuiven om dan voor lange tijd op de kant te gaan. Eénmaal op het einde gaat het vol wind in de poep en verbrokkelt het ganse lint. Er is in 2 groepen 28 man voorop en ik blijf daar lang net achter sukkelen in een klein groepje, maar uiteindelijk plooien we. We worden ingelopen en zouden spurten met 15 voor de 29ste plaats. Ik wordt voorlaatste als 43ste op 58.

Het werd uiteindelijk de perfecte training 1u05 keihard rijden. Net voldoende om het lichaam weer aan dat koersen te laten gewoon worden. Daarna kon ik nog vlot 10km gaan lopen.
De koers is weer begonnen, het kurk is er weer af.

Dank aan Martine Verfaille voor de foto.