Oefenkoers Kerniel

2 dagen na de vliegkoers in Zolder waren we opnieuw op de afspraak in Limburg, dit keer nu voor een 'klim'koers. Allez, het is geen Ardennenkoers, maar voor mij is dit echt een heel zwaar parcour. Het is nu al enkele jaren dat we naar deze koers trekken in de Limburgse fruitstreek rond Borgloon. Iedereen weet dat het in Kerniel klimmen geblazen is. Maar normaal is dat een omloop die ik net niet of net wel aan kan. Het is er voor mij altijd een overlevingstocht achterin het peloton. Pure interval op een mooie lopende klim, de perfecte training dus. Bovendien is het er altijd een veilige omloop en de Limburgse sfeer is er zoals altijd, heel gemoedelijk.

Helaas is de omloop dit jaar opnieuw gewijzigd en heel wat kleiner geworden. Maar liefst 28 ronden van 5km, goed voor maar liefst 138km dienden verreden te worden. Het kwam er op neer dat het gewoon bergop en bergaf was. Iedere ronde de 50hm klimmen naar de aankomst over 1,5km gevolgd door een heel smalle afdaling. Weinig kans tot inhalen dus. Het koersverloop is dus heel simpel. Na 1 ronde zitten de sterke klimmers voorin en de slechte achterin en die geraken nooit meer voorin. Aanklampen dus en wringen heeft geen enkele zin.

Vanaf de eerste ronde staat de deur open achterin. De bezetting was enorm met 3 Belgische kampioenen aan de start en wat veldritprofs. Ik was veruit de oudste op de deelnemerslijst. Ik heb het met een temperatuur van boven de 25°C ook ineens lastig. Het was al snel duidelijk dat ik de 138km niet zou halen.
Ook ikzelf schiet er na 4 ronden ook een eerste keer af, maar kan gelukkig na veel inspanningen nog terugkomen. Uitstel van executie dus. Ik blijf mijn best doen maar na 13 van de 28 ronden lopen de benen compleet leeg en moet ook ik uiteindelijk toegeven. Het was zeker geen schande, gezien het 150 koppig peloton al serieus uitgedund was. Maar het is een pijnlijke vaststelling dat ik in het vervolg misschien toch beter dergelijke koersen links laat liggen, zelfs al is de vorm, zoals nu, toch al behoorlijk.